Kennen jullie dat gevoel, niet op je plek te zijn, heimwee hebben?
Helaas ben ik zelf achter dit gevoel gekomen en had ik er net iets te veel last van, door een ophoping van deze omstandigheden heb ik de keuze gemaakt om de knoop door te hakken en mijn leerjaar niet af te maken bij het La Rive.
Ik dacht echt dat ik er allemaal wel aan zou wennen en dat de heimwee minder zou worden, dit was helaas niet het geval. Dit in combinatie met het werk wat niet lekker meer liep deed me de das om... ik heb besloten om te kijken of het me dit jaar nog zou lukken om ergens anders aan de slag te mogen gaan.
Over deze keuze heb ik veel nagedacht, want tjah doe ik er wel goed aan om nu te stoppen? Geef ik niet te snel op? Moet ik niet gewoon doorgaan en kijken wat het word? Het is nog maar een half jaar, deze is toch zo om zou je denken? Ik ben er achter gekomen dat dit echt tegenvalt zodra je ergens niet op je plek bent. Zelf ben ik het La Rive tuurlijk heel dankbaar voor de kans die ik heb gekregen van hun, daarom vond ik het uiteindelijk toch nog lastig om weg te gaan en begon ik te twijfelen of dat ik toch niet gewoon mijn jaar af moest maken om hun niet teleurtestellen. Uiteindelijk had ik me voorgenomen om toch maar op mijn tanden te bijten en door te gaan, op dit moment moest ik doen wat voor mijn persoonlijk het beste is.
In deze periode dat ik nog aan het twijfelen was om de knoop door te hakken kreeg ik een telefoontje van mijn huisbaas dat hij de flat die ik huurde op zou zeggen, omdat hij een huisje aan het water had toegewezen, dit is iets wat hij zelf graag wou. Ik heb nog geprobeerd om toen iets anders te vinden, dit is me niet gelukt. Dit maakte mijn vertrek bij het La Rive wat gemakkelijker, maar ook lastiger om dat ik hun niet het hele verhaal heb verteld, althans niet aan het gehele team. Een collega was op de hoogte van wat er speelde, deze collega heeft me deze tijd ook door geholpen.
Mijn laatste weken bij het La Rive gingen uiteindelijk zo snel voorbij, het ging gewoon net zo als altijd, ik stond lekker achter de schermen te werken en ieder deed zo zijn ding. Op mijn laatste dag was het wel even een paar keer slikken, de harde waarheid kwam er nu echt aan dat ik deze mensen toch nooit meer zou zien. Ik vond het lastiger dan hun haha, maar dat is meestal zo. Ik hecht me soms aan dingen waar ik me niet aan moet hechten, dit was dit keer ook weer het geval. De heren hebben me die avond alleen nog maar succes gewenst en zijn toen van hun welverdiende vakantie gaan genieten.
Ergens dacht ik echt van waarop liep het nou zo? Kon het niet anders gaan? Waarom deden ze niet eens even de moeite om afscheid te nemen? Ze vonden dat ik te weinig mijn best had gedaan denk ik om iets te vinden, dit kwam hard aan, omdat hun verder niet van mijn situatie afwisten.
Zelf ben ik achteraf wel blij dat het nu zo ging, ergens maakte het uiteindelijk makkelijker voor me om het achter te laten.
Ondanks alles ben ik de heren van het La Rive dankbaar voor de ervaringen die ze me mee hebben gegeven. Verder heb ik ook geleerd van mijn korte avontuur in Amsterdam, ik ben er nu gewoon achter dat het niks voor mijn is zo'n grote stad, deze "fout" zal ik dus niet snel nog een keer maken.
Dit korte avontuur in Amsterdam was uiteindelijk een wijze levensles voor me geworden.
mooi beschreven
BeantwoordenVerwijderen